3.

Teraz jestem już niemalże dorosłą siedemnastolatką, jednak na wspomnienie tych zdarzeń zawsze chcę mi się płakać. Teraz też musiałam ukradkiem ocierać łzy, jednak zebrałam się w sobie i pracowałam dalej, nie zważając na pocięte, bolące i krwawiące dłonie.

Nagle rozległ się dźwięk dzwonu, oznaczający koniec pracy.

Zerwałam się na nogi i zebrałam narzędzia z ziemi. Figurki poustawiałam na pniu, aby Strażnicy Pokoju mogli je zebrać.

Gdy wracałam do domu narzędzia wypadły mi z rąk. Przyklękłam, zaczęłam je zbierać i spostrzegłam, że ktoś mi pomaga.

Był to Sam Evoy. Ten chłopak podoba mi się od niepamiętnych czasów. Krótkie, jasne włosy,  zielone oczy, delikatny zarost, silne ręce- gdybym miała Go przy sobie nigdy bym nie upadła- złapałby mnie. Pracuje rąbiąc drewno, na pewno stąd jego mięśnie. Ale przy tym wszystkim jest bardzo delikatny. Ma głęboki, lekko zachrypnięty głos… i uwodzicielski uśmiech.

-Amy…- chciał przywołać mnie do rzeczywistości.

Spojrzałam na niego spode łba. Uśmiechnęłam się lekko. Podał mi rękę i pomógł wstać. Potem wręczył narzędzia.

-Słyszałem wczoraj, jak grasz na harfie…- zaczął.

-Tak, muzyka to jedna z niewielu rzeczy, która jeszcze mnie tu trzyma- roześmiałam się.

-Muzyka? Więc nie tylko grasz… Może śpiewasz?

W odpowiedzi zaśpiewałam Mu starą pieśń z naszego dystryktu- „Wśród drzew”:

Wśród drzew, na łące,

Mogiła stała.

Młoda dziewczyna

Nad nią płakała.

Łzy opadały

Na stary krzyż.

Po miłości

Nie zostało nic.

Jedynie w sercu

Dziewczyny tej,

Chłopiec powracał

 Żywy co dzień.

Całował czule

I dawał kwiat,

Dla niego dziewczyna

Opuściła świat…

Przerażająca piosenka. Powstała podczas Mrocznych Dni i była powtarzana przez pokolenia.

Umrzeć z miłości… beznadziejna wizja. Przynajmniej moim zdaniem.

-Amy, to było piękne… Skąd wzięłaś taką piosenkę?- spytał Sam.

-Nigdy jej nie słyszałeś?- zdziwiłam się.

Nagle urwałam. Staliśmy w lesie, a nad naszymi głowami krążyły kosogłosy powtarzające moją pieśń. Słuchaliśmy oniemiali.

Kosogłosy. Jedna z niewielu pięknych rzeczy, które zyskaliśmy po Mrocznych Dniach.

Ich przodkowie- głoskułki, powstały podobnie jak pasożyty- w laboratorium. Głoskułki potrafiły powtarzać ludzkie głosy- w ten sposób Kapitolińczycy zdobywali informacje o rebeliantach. Ci jednak, szybko zorientowali się w podstępie i przekazywali głoskułkom fałszywe informacje. W końcu Kapitol pozostawił je na wolności żeby wymarły. Jednak ich nadzieje nie spełniły się- głoskułki skrzyżowały się z samicami kosów, tworząc zupełnie nowy gatunek-kosogłosy.  Nie potrafiły one jednak powtarzać ludzkiej mowy- powtarzały tylko śpiewy, melodie.

Tak jak teraz.

Stworzył się taki miły, tajemniczy nastrój, czułam się bezpieczna.

No, prawie bezpieczna. W Panem nie można czuć się bezpiecznie.

Zwłaszcza, że za trzy tygodnie Dożynki.

Na myśl o dożynkach przeszedł mnie dreszcz. Zatrzęsłam się. Sam objął mnie swoim silnym ramieniem. Czułam jego ciepło. Spojrzał mi w oczy.

-Wszystko dobrze?-spytał.

-Tak-skłamałam.

W rzeczywistości w tym momencie odczuwałam paniczny strach przed tym, co będzie.

Nie bałam się o siebie, choć oczywiście jednak wolałabym żyć.

Bałam się o Roy’a, który w tym roku miał brać udział w dożynkach po raz pierwszy.

„Niech te Głodowe Igrzyska będą dla nas szczęśliwe…”-pomyślałam-„I niech los zawsze nam sprzyja.”

To co los uczynił później trudno nazwać czym innym, niż jego ironią.