7.

Roy wszedł na scenę.

Nie zaszczycił mnie ani jednym spojrzeniem. Między nami wyrósł niewidzialny mur.

Shinny Richards trajkotała o tym, jak to cudownie, że brat i siostra trafią razem na arenę i o różnych innych sprawach, które mnie w ogóle nie interesowały.

Nagle zostałam brutalnie szarpnięta za ramię. Dwóch Strażników Pokoju prowadziło mnie do Pałacu Sprawiedliwości. Otwarli jakieś drzwi i wepchnęli mnie do pustej sali.

Ukryłam twarz w dłoniach. Zaczęłam płakać. Po chwili drzwi otworzyły się. W moje ramiona rzuciła się Sue.

-Dlaczego to zrobiłaś?! Pogięło cię do reszty?!-wrzeszczała na mnie.

Przełknęłam ślinę.

-Zrobiłam to, żeby uratować ci życie. Taki był warunek twojej matki. Jeśli ty się nie zgłosisz, to ja muszę.

Rozszerzyła oczy.

-Nienawidzę jej!

-Spokojnie. Już po wszystkim.

Zaczęła szlochać.

-Obiecaj mi jedno-powiedziała. Wygrasz.

-Wygram-potwierdziłam.

Kiwnęła głową.

-Idę. I niech los ci sprzyja-wykrztusiła przez łzy i odeszła.

Ledwo drzwi zamknęły się, otworzyły się ponownie.

Wszedł Sam.

-Amy, przepraszam. Jestem totalnym kretynem.

-Masz rację.

Łzy napłynęły mu do oczu.

-Wybacz mi.

-Wybaczę, ale musisz o czymś wiedzieć.

Przeraził się.

-Czy ty…

-Tak. Jestem w ciąży-przerwałam mu-Nie jestem absolutnie pewna, ale wszystko na to wskazuje.

-Przepraszam. Skrzywdziłem cię.

-A ja się na to zgodziłam.

Westchnął.

-Teraz i tak to już nie ma znaczenia. Tak czy siak umrę-powiedziałam łamiącym się głosem.

-Proszę, nie mów tak. I wygraj.

Pocałował mnie i wyszedł ze łzami spływającymi po policzkach.

Nienawidziłam go, a jednocześnie kochałam. Miałam ochotę go zabić, a jednocześnie byłabym w stanie rzucić się za nim w ogień.

Poczułam się bezradna.

Wizyta Sama była ostatnią wizytą.

Nie zdziwiłam się, nie spodziewałam się, że matka Sue przyjdzie się pożegnać. Jak ja w tym momencie nienawidziłam tej kobiety…

Po chwili zostałam brutalnie wyciągnięta z sali i wepchnięta do samochodu. Na siedzeniu obok siedział Roy, widać było, że płakał.

Nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. Czułam ogromny kamień w sercu.

Nie chciałam rozmawiać z nim teraz, przy Shinny i szoferze. Zamierzałam poczekać, aż znajdziemy się sami w pociągu, lecz przy najbliższej okazji, gdy tylko otworzyłam usta, żeby zacząć, wypowiedział słowa:

-Amy, czy do ciebie nie dociera, że cię nienawidzę?

Te słowa sprawiły, że poczułam ból dotkliwszy, nawet niż gdyby pchnął mnie nożem.