19.

-Musimy się jak najszybciej stąd wydostać.

-Co proponujesz?-Diana spojrzała na mnie niezbyt przekonanym wzrokiem. Była przerażona, gdy powiedziałam jej, że woda w rzece, to naprawdę żrący kwas.

-Nie wiem. Najpierw trzeba sprawdzić głębokość. Woda po prostu nie może przekraczać wysokości naszych butów, jeśli chcemy jakoś przeżyć. Najwyżej poparzą nas jakieś pojedyncze krople, trochę pocierpimy, ale przeżyjemy.

Znalazłam jakiś  długi, może trzymetrowy kij, wdrapałam się na drzewo, którego gałąź rosła nad rzeką i zaczęłam powolną wędrówkę. Miałam ściśnięty żołądek, bałam się, że gałąź złamie się, a ja zostanę rozpuszczona przez morderczy kwas.

Gałąź była na tyle mocna, że zdołałam dojść do mniej więcej połowy rzeki. Idealnie.

Zanurzyłam kij w rzece. Musiałam się bardzo wychylić, żeby dotknął dna. O dziwo kwas działał tylko na korę. Drewno zostało nienaruszone.

Kora zeszła na długości mniej więcej metra.

Wypuściłam kij z dłoni, nie był mi potrzebny. Wpadł do wody z głuchym pluskiem. Skóry na mojej dłoni dotknęło kilka kropel kwasu. Poczułam palący ból i jęknęłam. Nie było to najmądrzejsze posunięcie. Idiotka ze mnie.

Zeszłam z drzewa i oznajmiłam Dianie niewesołe nowiny.

-No to przewalone-komentuje po prostu. Ma rację.

Dzisiaj wieczorem na niebie nie pojawiają się znów żadne zdjęcia. Organizatorzy będą rządni krwi.

Myślę o moim bracie i znów zbiera mi się na płacz. Dlaczego musiał umrzeć? Miał szanse przeżyć, wygrać… Wypadł uroczo na paradzie i prezentacji, osiągnął świetny wynik na szkoleniu…

Nagle zachłystuję się powietrzem i pstrykam palcami. Mój brat po raz drugi, tym razem nieświadomie, uratował mi życie.

Diana patrzy na mnie pytającym wzrokiem.

-Przeżyjemy-udaje mi się wykrztusić.

Następnego ranka używam największego z noży. Znajduję w naszym obszarze jakieś zawalone, ale świeże i mocne drzewo, zdzieram z niego korę i posługując się nożem, jak piłą, wykonuję szczudła. Przecież Roy zrobił właśnie coś takiego na szkoleniu.

Idzie mozolnie, bo nóż to nie to samo, co piła, a poza tym ja nie bardzo potrafię się piłą posługiwać, ale po czterech godzinach wyczerpującej pracy w pocie czoła, dwie pary szczudeł są gotowe. W głowie mi się nie mieści, że Roy zdołał zrobić jedną parę w piętnaście minut. Ale w sumie, on pracował właśnie na stanowisku piłowania. Miał to we krwi.

Arena i życie bez niego wydaje mi się jakimś dziwnym, nierzeczywistym snem.

Wykonuję salut ku niebu w podzięce bratu i zaczynam uczyć Dianę chodzić na szczudłach. Mimo, że jest trudny teren, to ona jest zdolna i szybko łapie, o co w tym chodzi. Uśmiecham się do niej i spontanicznie biję jej brawo.

Jednak później coś sobie uświadamiam. Zostało nas na arenie osiem. Nie możemy przeżyć we dwie.

-Diana, posłuchaj…-zaczynam łagodnym tonem.-To nie ma sensu. Nie przeżyjemy obie. Po prostu pomogę ci przejść przez rzekę, a potem się rozdzielimy, dobrze?

-Zgadzam się-mówi cicho kiwając głową. Ma łzy w oczach.

Mi też jest przykro, ale to są Głodowe Igrzyska. Takie są reguły gry. Tylko jedna osoba może przeżyć.

W milczeniu jemy jakiś obiad a później przytulamy się i we łzach żegnamy.

-Pójdę pierwsza-mówię, staję na szczudłach i pewnym krokiem ruszam przed siebie.-Idź tak jak ja.

W skupieniu idę po niepewnym, piaskowym gruncie, w który wbijają się szczudła. Staram się omijać jakieś kamienie, wodorosty i inne świństwa mogące przeszkodzić mi w osiągnięciu celu.

Modlę się cicho, aby nam obu udało się przejść na drugi brzeg. Oglądam się za siebie. Diana jest ze cztery metry za mną, ale nie mogę zwolnić, bo upadnę.

Wiatr, rozwiewając mi włosy, zakłóca mi punkt widzenia. Kręcę głową i wypluwam włosy z ust.

Idę dalej.

Rzeka syczy zachęcająco pod moimi stopami.

„Chodź tu… nic ci nie zrobię, naprawdę. Wykąp się w życiodajnej, przyjemnie chłodnej, pięknej, szumiącej wodzie. Powitaj śmierć…”

Z ulgą staję na brzegu, schodzę ze szczudeł i kładę je na ziemi.

Najpierw moją uwagę zwraca głośny trzask, jakby złamał się kawałek drewna.

Później krzyk.

Krzyk bezbronnego dziecka.

Krzyk Diany.

Później rozlega się głośny plusk, szum, syk i przeszywający wrzask. Ciało Diany rozpuszcza się. Wszędzie widzę skórę, krew, kości, resztki ubrań, żywe mięso, to, co kiedyś było jej wnętrznościami i sama zaczynam wrzeszczeć.

Siadam na kamieniu, zatykam uszy, by nie słyszeć wrzasków zwijającej się w boleściach małej przyjaciółki, choć to i tak nic nie daję, wrzeszczę, szlocham jak opętana. Kiwam się jak dziecko z chorobą sierocą, jak Diana, wtedy, w jaskini, gdy zostałyśmy uwięzione.

Widzę mrok, słyszę ból, cierpię. Cierpię prawie tak mocno, a może nawet tak mocno, jak wtedy, gdy umierał Roy.

Wstaję i silę się na prosty gest. Przytykam trzy palce do ust i unoszę je wysoko w górę. Nic nie widzę przez łzy.

Rozlega się huk armatni. Prawie do mnie nie dociera, jestem oddzielona od świata jakby niewidzialną barierą.

Boże, ile dziewczyna musiała cierpieć, zanim jej serce stanęło, zanim odeszła.

Dochodzi do mnie jedna myśl, która razi mnie jak piorun.

To ja ją zabiłam.